zondag 13 maart 2011

Maximaal vijf

Ik ben een groot voorstander van musea met maximaal vijf kunstwerken. Er kan dus veel uit. Noem me niet te snel een cultuurbarbaar. Ik houd van kunst. Maar betrap me er ook op dat ik in een museum al snel word overweldigd door zaal aan zaal, rij aan rij prachtige kunstwerken die niet meer binnenkomen. Ik onthoud mijn zere rug en voeten.
Ik ben eens naar een museum geweest met een vriendin die me dwong te gaan zitten bij een groot geel vlak. Af en toe vertelde ze iets, dan weer niets. Na een half uur begon ik te begrijpen waarom dit kunst was. Ik werd diep ontroerd. Dus: maximaal vijf en dan maakt het me niet eens veel uit of dit oude meesters zijn of jonge leerlingen. Als er maar lekkere banken staan en de audiotour heel af en toe iets zegt.

Er zijn teveel mensen die vinden dat we een overschot aan allochtonen hebben. Oude meesters, jonge leerlingen, het maakt niet uit, het zijn er teveel. Weg ermee! Totdat we het persoonlijke verhaal van Gümüsh horen, de worsteling van de zieke Ali of de tragiek van Tablinka. Dan worden grote groepen opeens mensen en begrijpen we dat ze hier moeten en mogen zijn. En raken we diep ontroerd.
Verhalen over enkelen  helpen de mensheid verder.

De vergelijking mank, ik weet het. Overtollige kunstwerken mogen van mij in een depot worden opgeborgen om af en toe als één van de vijf exclusief te worden. Overtollig allochtonen moeten juist zichtbaar blijven. Om gewoon te worden.
   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten