Ik ben dol op een beetje schaarste, zeker als het gaat om voedsel. Ondanks mijn redelijk geordend bestaan komt het een enkele keer voor. Dat ik voor de koelkast sta om te constateren dat deze leeg is. Voorraadkast: ook leeg. Ik zie nog een aardappel, een magere ui, iets uit een kerstpakket en dat is het. Albert Heijn is dicht. Ik kan natuurlijk terugvallen op een sambal bij of snackbar. Maar nee, juist deze schamele ingrediënten maken me gelukkig. Ik neem ze als diamanten mee naar de keuken. Ik trancheer, blancheer, pocheer, pureer. Sta uren in de keuken en maak -nee componeer- een diner voor twee waar sterrenkok Jonnie de Boer jaloers op zou zijn. Voedselschaarste stuwt me op tot grote hoogten.
Een bruggetje met de maatschappij is simpel gemaakt. We kennen geen schaarste meer, maar hebben veel te klagen. Het zou me niet verbazen als de Dikke van Dale de omschrijving binnenkort aanpast in: schaarste – iets dat er niet is, maar wel wordt ervaren. Mensen met een drietonshuis klagen dat de hypotheekrente een tikje omhoog gaat. Niet alle kerstbonusartikelen liggen in de schappen. Tíjd is schaars. Vrijwilligerswerk, familiebezoek, echte aandacht voor wat dan ook: we beweren het niet te hebben.
Ik kan nog duizend woorden doorgaan, maar eigenlijk is dat een beetje flauw. Het verhaal over vrouwtje Piggelmee heeft niet geholpen en het latere Rupsje-nooit-genoeg ook al niet. Dus waarom er nog een column aan wijden? Bovendien ben ik geen haar beter dan de rest. Ik kan natuurlijk heel leuk opscheppen over mijn aardappel en ui. Maar ik vind koken vanuit schaarste vooral leuk omdat ik weet dat maandag de supermarkt weer open is.
Een bruggetje met de maatschappij is simpel gemaakt. We kennen geen schaarste meer, maar hebben veel te klagen. Het zou me niet verbazen als de Dikke van Dale de omschrijving binnenkort aanpast in: schaarste – iets dat er niet is, maar wel wordt ervaren. Mensen met een drietonshuis klagen dat de hypotheekrente een tikje omhoog gaat. Niet alle kerstbonusartikelen liggen in de schappen. Tíjd is schaars. Vrijwilligerswerk, familiebezoek, echte aandacht voor wat dan ook: we beweren het niet te hebben.
Ik kan nog duizend woorden doorgaan, maar eigenlijk is dat een beetje flauw. Het verhaal over vrouwtje Piggelmee heeft niet geholpen en het latere Rupsje-nooit-genoeg ook al niet. Dus waarom er nog een column aan wijden? Bovendien ben ik geen haar beter dan de rest. Ik kan natuurlijk heel leuk opscheppen over mijn aardappel en ui. Maar ik vind koken vanuit schaarste vooral leuk omdat ik weet dat maandag de supermarkt weer open is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten