Cairo. Het klinkt als een mooie meisjesnaam. Televisiebeelden bewijzen iets anders. Een plein vol mensen. Vrouwen met en zonder sluier. Hollende kamelen. Mubarak moet weg. Of juist weer niet. Botsingen, bedreigingen, boze toeristen, omdat ze hun zonvakantie moeten onderbreken. Hilversum trekt een blik Midden-Oostenkenners open, die met serieuze gezichten de ontwikkelingen duiden. Eén man blijft me bij. Martin Simek, ooit Tsjech, nu een soort BN’er. Ooit heeft hij zelf op zo’n plein gestaan. Dit soort pleinen popt namelijk eens in de zoveel tijd op. “Deze mensen denken dat de hemel begint als Mubarak weg is. Ze geloven in nieuw geluk. Vrijheid is iets dat alles oplost. En straks valt alles tegen”, spreekt de ervaringsdeskundige. Wat zou Egyptisch geluk eigenlijk zijn? Optrekkende smog uit Cairo? Kamelen die veranderen in woestijnhummers? Of genoeg eten, onderwijs en vrede?
Ik ken het gevoel van ‘vanaf nu wordt alles anders’. Ik geef toe, de context is een tikje anders. Aan het eind van de middelbare school overheerste mijn gevoel van ‘als ik ben geslaagd, trek ik de wijde wereld in en dan… Wat er op die stippeltjes moest staan, wist ik niet zo, maar het was groots en meeslepend. Toen ik eenmaal mijn begeerde VWO-diploma in handen had, voelde ik alleen maar eenzaamheid. Mijn vriendenkring was uiteengeslagen en woonde in Amsterdam, Groningen en Londen. Er volgden jaren van hard werken, teleurstelling en opleving, stap voor stap.
Als ik deze beleving x 1000 doe, zeg maar de Egypte-factor, vrees ik dat de goede tijden nog heel ver weg zijn voor de Egyptenaren. Ze gaan eerst -stap voor stap- eerst nog heel wat slechte jaren tegemoet. Sjalom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten